Rozdział 12: Kłamstwa.

Konan zacisnęła nerwowo palce na klamce. Powinien wiedzieć, powiedziała sobie, wchodząc do pomieszczenia. Rudowłosy mężczyzna podniósł głowę znad papierów, kiedy cicho zamknęła za sobą drzwi.
- Dobry wieczór, Konan. - powitał ją z lekkim uśmiechem.
- Yahiko... Nie jest dobrze. - odparła cicho.
Kiedy przekazała mu wszystko, czego zdążyła się dowiedzieć, mężczyzna odchylił się na krześle, marszcząc brwi.
- To rzeczywiście paskudnie wygląda. - mruknął. - Mówisz, że nie chciała rozmawiać?
Kobieta pokiwała powoli głową.
- No cóż, wiedzieliśmy że jej trening w wiosce był mocno zaniedbany... - zamyślił się na chwilę, patrząc nieprzytomnym wzrokiem na swoją towarzyszkę. - Będziesz tak dobra i sprowadzisz tu Itachiego? Chciałbym usłyszeć jego wersję wydarzeń. - Kiwnęła powoli głową. - Dziękuję ci. - powiedział, wracając do papierkowej roboty.
 Po kilkunastu minutach upartego skrobania po dokumentach, jego drzwi ponownie stanęły otworem, ukazując jego oczom nachmurzonego Uchihę. "Znowu spał" pomyślał lider z lekkim zaskoczeniem. Itachi nie był typem który miał w zwyczaju się przejmować, a jednak po raz pierwszy od bardzo dawna coś poruszyło go na tyle, żeby odpłynął w trakcie dnia.
- Wejdźcie. Ty też, Konan. - dodał nieco cieplej, patrząc na przybitą kobietę. Znając ją tyle lat wiedział, że nie znosiła kłamstw i niedomówień, z czego najwyraźniej Ćma nie zdała sobie jeszcze sprawy. - Mów. - zażądał, patrząc prosto w oczy ciemnowłosego.
- Dziewczyna jest niestabilna. - stwierdził chłodno jego podwładny, w charakterystyczny sposób wysuwając rękę z płaszcza. - Ktokolwiek trenował ją w Kiri, popełnił mnóstwo karygodnych błędów. W krytyczny sposób reaguje na dotyk. - kontynuował, przymykając oczy. Mimo ewidentnego zaspania mówił w sposób jasny i rzeczowy. - Jej moc jest wielka, ale nie potrafi w pełni nad nią panować. W chwilach stresu zupełnie traci kontrolę i staje się zagrożeniem dla siebie oraz wszystkich wokół.
- Jak to odkryłeś? - zapytał równie rzeczowo Yahiko, obserwując go znad splecionych palców.
- Doraźnie. - odparł znużonym tonem, uchylając powieki. - Gdyby nie te... efekty uboczne... - skrzywił się lekko, niemalże wypluwając te dwa słowa - ... Mogłoby mnie tu nie być. Gdyby nie zaczęła wtedy krwawić, najpewniej w końcu by mnie wyczerpała. Może nawet zabiła. -zakończył dobitnie, wbijając wzrok w swojego przełożonego.
Przez chwilę mierzyli się spojrzeniem, aż w końcu Yahiko mruknął coś, niezadowolony i odchylił się w fotelu, nie przerywając kontaktu wzrokowego.
- Chcę usłyszeć, co masz zamiar zrobić w związku z tym. - zażądał lider, krzyżując ramiona na piersi.
- Jak na razie nic.  - oświadczył spokojnie Itachi, choć miał szczerą ochotę parsknąć "chcij sobie dalej".  - Po pierwsze, ona jest w złym stanie. Po drugie, obiecałem Sasoriemu że uszanuję jej decyzję,  jeśli nie będzie chciała kontynuować nauki ze mną w charakterze nauczyciela... - w tym momencie pięść rudowłosego gwałtownie opadła na twarz blatu, niemalże wywracając kałamarz.
- Nie interesują mnie twoje osobiste porachunki z Akasuną, Uchiha! - warknął mężczyzna z oczami skrzącymi się od gniewu. Konan, do tej pory obserwująca wszystko w ciszy zza jego fotela, położyła mu dłoń na ramieniu.
- Yahiko... - jej pozornie spokojny głos wydał mu się pełen ukrytego napięcia, momentalnie sprowadzając go na ziemię. Zgrzytając zębami zmusił się do rozluźnienia, ponownie opierając grzbiet o fotel.
- Na twoim miejscu zacząłbym się przykładać do tego zadania, Itachi. - burknął. - Oczekuję raportu kiedy tylko sytuacja się wyklaruje.
- Zrozumiano. - ciemnowłosy przymknął oczy w namiastce ukłonu.
- I masz nie krzywdzić jej bardziej, niż to konieczne.
- Skrzywdzę ją na tyle, ile będzie mi potrzebne. - odparował chłodno, wstając.
- Oducz ją jedynie atakowania przełożonych. - uśmiechnął się kwaśno. Nosiciel Sharingana spojrzał na niego, udając zdziwienie.
- Atakowania? To nie był atak. - oznajmił lodowato złowieszczym tonem, zatrzymując się tuż przy drzwiach.  - Ona się broniła. - rzucił przez ramię, wychodząc.
- To wszystko nie ma sensu... - westchnęła ciężko Konan, kiedy drzwi zamknęły się z trzaskiem za widocznie poirytowanym Uchihą.  - Któreś z nich musi kłamać.
- Co masz na myśli? - mężczyzna zmarszczył brwi, obracając się w stronę niebieskowłosej.
- Ga-chan twierdzi, że to ona zaatakowała Itachiego. A Itachi uważa, że była to tylko obrona.  - wyjaśniła, przysiadając na krawędzi jego biurka. - Nic tu nie trzyma się kupy.
- I nikt nic nie widział? - zdziwił się Yahiko, przysuwając się do blatu i nieznacznie przemieszczając dokumenty nieco dalej od nich - na wszelki wypadek.
- Sasori był świadkiem całego zajścia i to on nas zaalarmował. - przypomniała mu. - Ale kiedy pytałam go o co poszło zaciął się w sobie i nie chciał nic powiedzieć. Wiesz jaki on jest, kiedy się zdenerwuje. - wyjaśniła łagodnie, choć po prawdzie miała lepszy kontakt z lalkarzem niż on.
- Jakoś nie martwią mnie ich gierki... Chce tylko, żeby dziewczyna przeszła solidny trening. - mruknął, wbijając wzrok w jej dłonie, złożone na podołku. - Jak to się stanie, to już nie mój problem.
Kąciki jej ust drgnęły lekko ku górze, widząc ten przejaw jego zwykłej, bezwzględnej determinacji.
- Jak zawsze nieczuły...

=====
Zgodnie z obietnicą, oddaję w Wasze ręce kolejny rozdział. Jeśli ktoś czytał moją poprzednią notatkę "od autorki", to właśnie tutaj pojawia mi się ten fabularny "kozi róg", w który sama się zapędziłam w porywie kreatywności.
Z góry muszę też Was lojalnie ostrzec, że od tego momentu piszę na bieżąco, i choć rozdział 13 jest już w dużej mierze napisany, to zapewne pojawi się dopiero za dwa tygodnie. Z kolejnymi może być jeszcze ciężej, więc szykujcie się na sporą dozę czekania.
Ma to jednak dobre strony: jeśli jesteście czegoś ciekawi, chcecie żebym wróciła lub rozwinęła jakiś temat: piszcie w komentarzu, a uwzględnię Wasze prośby. Choć nie liczcie na zbyt wielką zmianę fabuły.
Do następnego rozdziału!